Sanatorium i na szczyt. Słowem - do bani ;)

Podobno bogaci Rosjanie jeżdżą do Soczi, a biedni do Arszanu. My trafiamy tam trochę przypadkiem. Ale po kolei...
Biletów na pociąg do Ułan-Ude brak. To znaczy są, ale tylko na klasę lux. Nawet z pomocą przypadkowej Rosjanki która postanowiła się nami zaopiekować, nic nie dało się ugrać. Trudno, jak nie Ułan-Ude, to gdzieś indziej. Szybki rajd po dworcu pozwolił nam stać się posiadaczami biletów na ostatnią tego dnia marszrutkę do Arszanu. Wiedzieliśmy o nim tyle, że to wieś położona w Dolinie Tunkińskiej - szerokiej na 50 km dolinie, będącej przedłużeniem Bajkału. Między górami Chamar Daban i Sajanami. Dodatkowo wieś sanatoryjna, w regionie gorących źródeł. Sama dolina leży w regionie aktywnym sejsmicznie, stąd gorące wody mineralne i pozostałości po bardzo starych wulkanach. Jednocześnie to miejsce zapisało się w historii Polski - wieś Tunka, dawniej najważniejsza w regionie, to miejsce zsyłki 156 polskich księży. To jedziemy ;)
A że marszrutki czasem się psują, a pogoda gwałtownie zmienia, do Arszanu docieramy po 22. W środku burzy. I w kompletnych ciemnościach, bo burzy towarzyszyła wichura łamiąca drzewa i zrywająca linię wysokiego napięcia. Cóż, miewaliśmy lepsze początki w nowych miejscach...
I chyba tylko zmęczenie poprzednim dniem tłumaczy nasz leniwy, iście sanatoryjny dzień. Uczciwie zwiedziliśmy całą wieś, przeszliśmy park zdrojowy i - wchodząc w atmosferę miejsca - napiliśmy wód mineralnych. Nawet kilkukilometrowy spacer do wodospadów i drewnianej świątyni buddyjskiej był jakiś taki powolny. A zwieńczeniem takiego dnia mógł być tylko wyjazd do jednych z kilku w dolinie gorących źródeł. Nasz honor ratuje jedynie fakt, że 35 km dzielących nas od wsi Żemczug, którą wybraliśmy sobie za cel, pokonaliśmy złapanym na stopa UAZem. Jak na pierwszy w życiu "wyjazd do wód" było całkiem nieźle. Nawet  jeśli samo uzdrowisko najlepsze lata ma już dawno za sobą.
Drugi dzień to już inne atrakcje - wejście na jeden z sajańskich szczytów nazywany Pikiem Ljubwi, czyli na nasze po prostu Górą Miłości. Góra jak góra - do pokonania niemal 1300 metrów różnicy wzniesień przez zaledwie 5 kilometrów. Uczciwe trzy-cztery godziny stromego podejścia, na zmianę po błocie i kamieniach. Wbrew prognozom cały ranek mży. Idziemy, niestety w gęstej chmurze, zupełnie nieświadomi ani krajobrazów (niestety), ani odległości jaka dzieli nas od szczytu (na szczęście). Po 1000 pokonanych metrach mgła staje się rzadsza, a naszym oczom ukazuje się przepiękny widok - wychodzimy ponad chmury. Dla tego widoku warto było walczyć o bilety, szukać noclegu w deszczu i ślizgać się na podejściu. Po lewej lesiste grzbiety Chamar Daban, po prawej skaliste, księżycowe granie Sajanów. A za plecami absurdalnie szeroka dolina z zespołem jeziorek i Wulkanem Czerskiego, z którego pozostał już tylko pagórek z wyraźnym kraterem.
A po długim podejściu i jeszcze dłuższym zejściu, podrapani, pogryzieni przez muszki i komary, zmęczeni, zamawiamy u naszego gospodarza banię. Prawdziwą syberyjską banię, w drewnianej chacie z kamiennym piecem. Taką w której siedzi się przynajmniej godzinę, polewając na zmianę gorąca i zimną wodą i wypacając się w saunie. A jeśli potem czekają na nas gorące pielmieni i zimne piwo Biały Niedźwiedź to czego jeszcze chcieć?